Ο Σταύρος Σταυρίδης για τα κοινά αγαθά και το κράτος

Πρόκειται για απόσπασμα από την συζήτηση των An Architektur με τον Massimo De Angelis και τον Σταύρο Σταυρίδη
σε μετάφραση του xaris-xaris που αναδημοσιεύεται από www.rebelnet.gr. Το πλήρες κείμενο της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης βρίσκεται εδώ.
————————————————–

An Architektur: Αλλά τότε πως μπορούμε να συσχετίσουμε τα κοινά και το commoning με την κρατική εξουσία; Αποτελούν τα κοινά ένα μέσο για την αντιμετώπιση ή την καταπολέμηση του κράτους, ή νομίζεται ότι τα κοινά χρειάζονται το κράτος ως εγγυητή της κοινωνικής δομής; Θα μπορούσε, τέλος στη θεωρία, το κράτος να διαλυθεί μέσω του commoning; Να γίνει αχρείαστο, θα μπορούσε έτσι να εξαφανιστεί; Σταύρο θα μπορούσες να αναφερθείς λεπτομερώς σε αυτό;

Σταύρος Σταυρίδης: Μερικές φορές έχουμε την τάση να αγνοούμε το γεγονός, πως ότι συμβαίνει στο αγώνα των κοινών είναι πάντα σχετιζόμενο με συγκεκριμένες καταστάσεις σε συγκεκριμένα κράτη, με τους αντιστοίχους ανταγωνισμούς τους. Ο καθένας πρέπει να θέτει τον εαυτό του σε σχέση με άλλες ομάδες στην κοινωνία. Και φυσικά οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί λαμβάνουν πολλές μορφές συμπεριλαμβανομένου και αυτών που παράγονται ή προωθούνται μέσω διαφορετικών κοινωνικών θεσμών. Το κράτος δεν είναι απλώς μια μηχανή που βρίσκεται εκεί έξω και ρυθμίζει τις διάφορες πτυχές της παραγωγής ή τις διάφορες πτυχές της κατανομής της εξουσίας. Το κράτος πιστεύω αποτελεί τμήμα κάθε κοινωνικής σχέσης. Δεν αποτελεί απλώς ένα ρυθμιστικό μηχανισμό, αλλά επίσης παράγει μια δομή από θεσμούς που διαμορφώνουν την κοινωνική ζωή. Για να μπορέσουμε να αντισταθούμε σε αυτές τις κυρίαρχες μορφές κοινωνικής ζωής, πρέπει τελικά να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτές τα δυνάμεις, οι οποίες στις κοινωνίες μας κάνουν το κράτος μια πολύ ισχυρή πραγματικότητα.

Στο σημερινό κόσμο, συχνά αντιλαμβανόμαστε την παγκοσμιοποίηση ως τη διαδικασία απονέκρωσης των κρατών κατά την οποία τα κράτη δεν είναι πλέον σημαντικά. Αλλά στην πραγματικότητα το κράτος είναι ο εγγυητής των αναγκαίων συνθηκών για την αναπαραγωγή του συστήματος. Είναι για παράδειγμα ο εγγυητής της βίας, το οποίο δεν είναι μικρό πράγμα. Η βία, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τρόπο αναπαραγωγής του καπιταλισμού, γιατί σε καμία περίπτωση δε ζούμε σε κοινωνίες όπου όλοι νομιμοποιούν τις καπιταλιστικές αξίες. Αντιθέτως, αυτές οι αξίες πρέπει διαρκώς να επιβάλλονται, συχνά δια της βίας. Το κράτος είναι επίσης ο εγγυητής της ιδιοκτησίας και των δικαιωμάτων στο έδαφος, τα οποία επίσης δεν είναι μικρό πράγμα, επειδή τα δικαιώματα ιδιοκτησίας εγκαθιδρύουν μορφές ελέγχου σε διάφορες πτυχές της ζωής μας. Οι διεκδικήσεις των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας αφορούν συγκεκριμένους τόπους οι οποίοι ανήκουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή ιδρύματα, τα οποία μπορεί επίσης να είναι και διεθνείς εταιρείες. Το κράτος, ως εκ τούτου, δεν είναι πέρα από την παγκοσμιοποίηση, αποτελεί στην πραγματικότητα την πιο συγκεκριμένη διάταξη εξουσιών ενάντια στην οποία εμείς πρέπει να αγωνιστούμε.

Χτίζοντας Δίκτυα Αντίστασης

Σταύρος Σταυρίδης: Είμαι συνεπώς πολύ ύποπτος ή επιφυλακτικός για την ιδέα ότι εμείς μπορούμε να χτίσουμε τους δικούς μας μικρούς θύλακες της ετερότητας, τα δικά μας μικρά απελευθερωμένα οχυρά, τα οποία θα μας προστατεύουν από την εξουσία του κράτους. Δεν εννοώ ότι δεν είναι σημαντικό να χτίζουμε κοινότητες αντίστασης, αλλά αντί να τους διαμορφώνουμε ως απομονωμένους θύλακες, εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε να τους δούμε ως δυνητικά δίκτυα αντίστασης, που συλλογικά εκπροσωπούν ένα μέρος του αγώνα. Εάν επιμένετε να πιστεύεται ότι μια μεμονωμένη κοινότητα με τα δικά της κοινά και τις περιφραγμένες της παραμέτρους μπορεί να αποτελεί ένα φρούριο μια απελευθερωμένης ετερότητας, τότε είναι βέβαιο ότι θα ηττηθείτε. Δεν μπορείς να αποφύγεις την καταστροφή που έρχεται από τη ισχύ του κράτους και των μηχανισμών του. Γι αυτό, εμείς χρειάζεται να παράγουμε συνεργασίες μεταξύ διαφορετικών κοινοτήτων και να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας όχι μόνο ως μέλη αυτών των κοινοτήτων. Εμείς πρέπει περισσότερο να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας ως μέλη διαφορετικών κοινοτήτων στη διαδικασία εξόδου.

An Architektur: Αλλά πως μπορεί αυτό να οργανωθεί; Με τι μπορεί αυτό τελικά να μοιάζει;

Σταύρος Σταυρίδης: Μια σύντομη απάντηση θα ήταν μια ομοσπονδία κοινοτήτων. Η λεπτομερέστερη απάντηση είναι ότι αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες του αγώνα. Νομίζω ότι δεν υποστηρίζουμε την αντικατάσταση του καπιταλιστικού κράτους από κάποιο άλλο είδος κράτους. Ερχόμαστε από τις μακρές παραδόσεις, μαζί κομμουνιστικές και αναρχικές που προσπαθούν για την καταστροφή του κράτους. Νομίζω ότι πρέπει να βρούμε τρόπους με τους σημερινούς αγώνες να μειώσουμε την παρουσία του κράτους, να υποχρεώσουμε το κράτος να αποσυρθεί, να αναγκάσουμε το κράτος να είναι λιγότερο βίαιο στις εκδηλώσεις του, να επιδιώξουμε την απελευθέρωση από το κράτος σε όλες του τις μορφές, οι οποίες συνδέονται με οικονομικές, πολικές και κοινωνικές εξουσίες. Αλλά, σίγουρα, το κράτος θα είναι εκεί μεχρι να συμβεί κάτι –όχι απλά νέα παζλ αγώνων, αλλά κάτι με ποιοτικά διαφορετική μορφή- το οποίο να παράγει μια νέα κοινωνική κατάσταση. Μεχρι τότε δεν μπορούμε να αγνοούμε την ύπαρξη του κράτους, διότι σχεδιάζει πάντα τις απαντήσεις του σε ότι επιλέγουμε να κάνουμε.